Zoveel moetjes, zo weinig magjes. Zelfs een kind van negen is al dolgedraaid. Presteren, verbeteren, testen, labelen, bijsturen, bijwerken, en de dag erna opnieuw.

Want die hoest* is een taal. De taal waarin je lichaam spreekt. Hij wil je iets vertellen, jij luistert niet, dus blijft het roepen. Steeds harder, steeds vaker. Tot jij luistert.

Als jij jouw emoties wegstuurt waar gaan ze dan heen? Naar de bakker? Naar de andere kant van de wereld? Naar de anderen? Of misschien… heel misschien… ergens naar een plekje nogal dichtbij?

Mindful weaving bracht liefde en wijsheid. Hij vertelde mij ondertussen al veel van zijn prachtige verhalen. Over groeien en nieuw leven, over meebuigen en nieuwe inzichten, over perfectionisme en loslaten, over samenwerken, verbinden en inspireren...