Want die hoest* is een taal. De taal waarin je lichaam spreekt. Hij wil je iets vertellen, jij luistert niet, dus blijft het roepen. Steeds harder, steeds vaker. Tot jij luistert.

'Ik hou van de complexiteit van mensen'. De mens is een spin op zijn eigen spinnenweb. Draden van alles wat je meegemaakt hebt, verweven doorheen die van de buitenwereld. Patronen, overtuigingen. Wie zijn ze, wat doen ze, wat brengen ze jou.

Mensen die te maken kregen met trauma, en met name zij die slachtoffer zijn van vroegkinderlijk trauma of ontwikkelingstrauma zitten altijd

Wanneer een kind opgroeit in een onveilige of niet-liefdevolle omgeving zorgt dat er voor dat je al snel voor jezelf moet leren zorgen. Maar dat is geen zelfzorg. Dat is... je plan leren trekken. Je leerde je plan trekken omdat de zorg voor jou te kort schoot. Je leerde je hoofd boven water te houden. De eindjes aan elkaar knopen. Méér dan veters strikken alleen... Wat je niet kreeg, kon je ook niet aan jezelf geven. Want wie zou je dat dan geleerd hebben? Jezelf graag zien,

'Ik wil niet huilen want dan breek ik' zei ze... Waarmee ze meteen mijn eigen hart brak. Hoezo breken? Hoe kan dat toch dat wij nog altijd denken dat huilen een teken van zwakte is, van breken, van 'woesjie' zijn? En niet alleen mannen. Want dit was een vrouw die dit zei. Ze was ervan overtuigd dat, als ze eenmaal zou beginnen wenen, ze nooit meer zou stoppen. Okee, dat gevoel ken ik. Ooit zat ik daar ook... Wist je trouwens dat emotionele tranen een heel andere chemische sam

"Steek je handen in de lucht Beweeg je vingers Knijp je ogen dicht Gooi je hoofd in je nek Steek je vingers in je oren Steek je tong uit na na nana na!" Hoera! Je hebt het losgelaten! Niet dus... Mijn nekhaar gaat rechtstaan als ik iemand " je moet dat loslaten " hoor zeggen. Tegen mezelf, of tegen iemand anders. Wat bedoel je dan? Lekker eigenwijs je tong uitsteken, handjes ervan aftrekken en je ogen dichtknijpen voor wat je overkomen is? Als je je stuur loslaat, knal je vro

Met welke rugzak loop jij te zeulen? Ben jij de muis met de frivole knapzak, de koningin met de clutch

"Heb je dat nu nog niet verwerkt?" Misschien kreeg jij deze beroemde uitspraak al wel eens naar je hoofd geslingerd. Nee natuurlijk heb je dat nog niet verwerkt, je bent 'den Ivarem' niet he! Je bent geen verbrandingsoven die elk verdriet of trauma vermaalt en verbrandt tot er niks meer van overblijft. Trauma en verdriet is ook niet iets wat je opbergt in een doosje en dat op zolder zet. Traumaheling gaat niet over verwerken. Het gaat over verzorgen, doorvoelen, aankijken, om

Laatst werd ik uitgejouwd op Instagram toen ik over trauma vertelde. De vrouw in kwestie postte "och gij, trauma, ge weet nie wa ge zegt. Trauma is als ge een auto ongeluk krijgt en uw been kwijt zijt. Dat is trauma!!*"  Met nog een reeks passende emoijs erachteraan... Trauma is meer dan een been verliezen. Trauma is elke reactie van ons zenuwstelsel op een bepaalde gebeurtenis. En dan gaat het niet zo zeer om de gebeurtenis op zich, maar over de manier waarop je autonome zen