Waarom ik rouw teken...

Mensen vragen me wel eens hoe ik er bij kom om ROUWILLUSTRATIES te maken….

Wel… Laat mij even beginnen bij het begin. Toen ik zes was en naar de academie vertrok… Ik was toen al vastbesloten om kinderboekenillustratrice te worden. Niet zomaar wat tekenen hoor, maar echt boeken creëren. Ik wist precies wat ik wilde en hoe ik het wilde. Op mijn 15e startte ik met de opleiding illustratie. Drie jaar vroeger dan toegelaten, maar met een golden ticket van de directeur. Ik (en mijn maatje Inge) hadden hem kunnen overtuigen van onze passie.

Toen ik afstudeerde aan de hogeschool startte ik mijn eerste job in een reclameburo, maar OMG… dat was het echt niet. Dat platte verkopen, de hele dag ideeën moeten kunnen sch*** dat was niks voor mij. Zielloos werk was het. Ik liep leeg als een ballonnetje. In diezelfde periode stierf mijn vader, compleet onverwacht, van de ene op de andere moment aan het hartaderbreuk. En toen ik bij de uitvaartondernemer prentjes en brieven moest kiezen brak mijn hart nog meer. Ik zag enkel zonsondergangen en grijze orchideeën! Dit moet toch anders kunnen dacht ik…. Hier moet toch méér in zitten… Ik moet hier verandering in brengen… En tegelijkertijd voelde ik alle inspiratie opborrelen.

Hoe vastbesloten ik ook was, van een leien dagje liep het natuurlijk niet. Maar het thema rouw bleef mij uitdagen als illustrator. Ik wou een reeks deelneming-kaarten maken, een collectie rouwdrukwerk, prentenboeken, gedichtenbundels, en tekeningen op maat. Ik kreeg de kans om boeken te illustreren in de trant van “Jantje gaat op het potje” maar deze opdrachten konden me niet boeien. Ik nam ze niet aan. Ik zocht naar méér Méér verhaal Méér betekenis Méér hart, en meer ziel.

Ondertussen zijn we exact 20 jaar later en ik ben nog steeds overtuigd dat ik iets wil betekenen met mijn illustraties. Ik wil geen zielloos werk maken. Ik wil verhalen vertellen, herinneringen creëren, fantasie en magie vastleggen. Ik wil het mooiste vastleggen, maar ook het grootste verdriet. Maar dat laatste dan wel door andere ogen. In onze maatschappij ligt de focus op verdriet, op afscheid nemen. Op een begrafenis (het woord alleen al) nemen wij enkel afscheid van onze dierbare. En dat terwijl men in andere culturen naast het verdriet ook ruimte en tijd maakt om die persoon te eren. Om hem of haar te vieren. Om te vieren dat hij of zij geleefd heeft en wat hij of zij in het leven betekend heeft. Dat vind ik een mooie gedachte…

Ik noem mezelf een visuele verhalenverteller. Dat woordje “visueel” natuurlijk om duidelijk te maken dat ik meer doe dan boeken voorlezen. Ik heb er mijn missie van gemaakt om alle levensverhalen te vertellen door middel van illustraties. En dan vooral dié verhalen die niet gefotografeerd kunnen worden. En geloof me, als je over dat laatste begint na te denken, dan opent er zich een heel nieuwe wereld! Probeer het maar eens. In mijn rouwillustraties probeer ik het verhaal van de mensen uit te beelden. En niet met grijze orchideeën of zonsondergangen. Maar een uniek verhaal. Ik begeleid mensen om verder te denken dan de dood, misschien zelfs een leven na de dood. Maar vooral om het leven vóór de dood te vieren. Ik teken in kleur, veel kleur, intense kleuren. Ik teken vrolijkheid, liefde, avonturen. Ik teken fantasieverhalen. Omdat fantasie doet glimlachen…

Neem ik daarmee het grote verdriet weg? Neen, natuurlijk niet. Want eigenlijk kan niemand dat voor een ander. Maar ik neem de mensen mee in een verhaal van fantasie om hen met een glimlach te doen kijken naar een leven dat gevierd mag worden.

Liefs Els Dankjewel om mijn verhaal te delen