Ik ben slechts de pen, niet de auteur. Laatst schreef ik een verhaal waar ik niet goed van was. Het had me zo diep geraakt dat ik zat te zuchten van inspanning en nood had aan een wandeling. Ja, ook ik word geraakt door wat ik schrijf want ik bedénk mijn verhalen niet. Ik schrijf wat ik ontvang.  Meestal komt er een zin, woord of een titel in mij op. En die schrijf ik al ergens neer, om niet te vergeten. Dan laat ik die zin dagenlang of wekenlang in mijn hoofd ronddwalen. Of

Want die hoest* is een taal. De taal waarin je lichaam spreekt. Hij wil je iets vertellen, jij luistert niet, dus blijft het roepen. Steeds harder, steeds vaker. Tot jij luistert.

Mogen de krokussen bloeien of krijgen ze niet de kans om boven de dikke, sneeuwlaag uit te komen? Mogen ze stralen in al hun kleuren?

Wanneer een kind opgroeit in een onveilige of niet-liefdevolle omgeving zorgt dat er voor dat je al snel voor jezelf moet leren zorgen. Maar dat is geen zelfzorg. Dat is... je plan leren trekken. Je leerde je plan trekken omdat de zorg voor jou te kort schoot. Je leerde je hoofd boven water te houden. De eindjes aan elkaar knopen. Méér dan veters strikken alleen... Wat je niet kreeg, kon je ook niet aan jezelf geven. Want wie zou je dat dan geleerd hebben? Jezelf graag zien,

'Ik wil niet huilen want dan breek ik' zei ze... Waarmee ze meteen mijn eigen hart brak. Hoezo breken? Hoe kan dat toch dat wij nog altijd denken dat huilen een teken van zwakte is, van breken, van 'woesjie' zijn? En niet alleen mannen. Want dit was een vrouw die dit zei. Ze was ervan overtuigd dat, als ze eenmaal zou beginnen wenen, ze nooit meer zou stoppen. Okee, dat gevoel ken ik. Ooit zat ik daar ook... Wist je trouwens dat emotionele tranen een heel andere chemische sam