Want die hoest* is een taal. De taal waarin je lichaam spreekt. Hij wil je iets vertellen, jij luistert niet, dus blijft het roepen. Steeds harder, steeds vaker. Tot jij luistert.

Als jij jouw emoties wegstuurt waar gaan ze dan heen? Naar de bakker? Naar de andere kant van de wereld? Naar de anderen? Of misschien… heel misschien… ergens naar een plekje nogal dichtbij?

'Ik hou van de complexiteit van mensen'. De mens is een spin op zijn eigen spinnenweb. Draden van alles wat je meegemaakt hebt, verweven doorheen die van de buitenwereld. Patronen, overtuigingen. Wie zijn ze, wat doen ze, wat brengen ze jou.

Mogen de krokussen bloeien of krijgen ze niet de kans om boven de dikke, sneeuwlaag uit te komen? Mogen ze stralen in al hun kleuren?

Jouw intuïtie werkt voor jou. Enkel voor jou...

Een kind IS niet lastig een kind HEEFT het lastig Gedrag is de taal van de behoefte. De onderliggende behoefte die niet vervuld wordt.

Mensen die te maken kregen met trauma, en met name zij die slachtoffer zijn van vroegkinderlijk trauma of ontwikkelingstrauma zitten altijd

Wanneer een kind opgroeit in een onveilige of niet-liefdevolle omgeving zorgt dat er voor dat je al snel voor jezelf moet leren zorgen. Maar dat is geen zelfzorg. Dat is... je plan leren trekken. Je leerde je plan trekken omdat de zorg voor jou te kort schoot. Je leerde je hoofd boven water te houden. De eindjes aan elkaar knopen. Méér dan veters strikken alleen... Wat je niet kreeg, kon je ook niet aan jezelf geven. Want wie zou je dat dan geleerd hebben? Jezelf graag zien,

Het gaat er niet om dat je dingen omkeert maar dat je ze zachter maakt. Neem nu de regen... We zijn hem allemaal... euh... nogal beu. En we willen allemaal zon. Maar als we teveel zon willen krijgen we een hittegolf. En klagen we over de hitte. Niet omkeren maar zachter maken. Leefbaarder. Warmer. Belemmerende overtuigingen hoef je evenmin om te draaien. Het leven is geen pannenkoek die je om de zoveel tijd effe omdraait. Wit hoeft geen zwart te worden. En zwart geen wit. Maa

Wie coaching volgt is na zijn/haar sessie ook welkom in mijn therapietuin, voor een extra momentje ontprikkelen. Alles even laten bezinken, nog even ontsnappen voor je weer in de drukte van de dag stapt. ​ Een naturelle tuin waar het gras hoog staat en de bloemetjes hun eigen plekje kiezen. Waar alles en iedereen welkom is. Ja, ook het onkruid. Doel is om alles in balans te houden. Niet meer, niet minder. Waar poes Luna samen met jou wil mediteren en waar de vogeltjes vrolijk

Ben jij zo iemand die altijd "Çava çava..." antwoordt op de vraag "En hoe ist met u?" of ben jij zo'n een dappere die wel eens "Goh, eigenlijk gaat het niet goed met mij... " durft antwoorden? Wel, dan moet ik je feliciteren! Want dat is geen gemakkelijke. En welk antwoord krijg je daarna van de andere? Ik gok, iets in de trant van "moa... da ga wel over... gij zijt een sterke madam". Maar dat is niet wat je wou horen. Want in feite stuurde jij een noodkreet. Of toch alvas

Bij paniekaanvallen is het een goed idee om te zingen of te neuriën. Deze trillingen stimuleren de nervus vagus die door je keel, langs de stembanden passeert. Hierdoor komt je zenuwstelsel tot rust. Maar vergeet niet dat paniekaanvallen niet behandeld maar voorkomen moeten worden. Bij Hartcoherentie gaan we de ventrale tak van de nervus vagus trainen.  Zodat je er in de toekomst geen last meer van hebt. Dat vraagt om een vreugdedansje én bijhorend liedje nietwaar ;-) www.pra

Ben jij zo iemand waartegen iedereen zegt "gij zijt zo'n sterke madam joh, gij slaat er u wel doorheen". Jahoor, dat doe je zeker, want 'sterk' is jouw tweede naam. Maar sterk na sterk na sterk kan ook sterke gevolgen hebben. Denk maar aan de fabel van "De eik en het riet". Als de orkaan te hevig wordt kan zelfs de sterkste eik breken. Terwijl het riet meebuigt en zich zo plat als nodig neerlegt om de wind te trotseren. Sterke mensen kunnen ook breken. Als de orkaan te hevig

Je valt, je staat recht, klopt het vuil van je broek en gaat weer door. Maar neem jij ooit wel eens de tijd om die broek te wassen?

Ons sympatisch zenuwstelsel (ook wel autonome zenuwstelsel genoemd) is verantwoordelijk voor alles wat in ons lichaam automatisch gaat. Ademhaling, bloeddruk, hartslag, lichaamstemperatuur, de werking van hormonen, immuunsysteem, maag, darmen,... Echter, als jij tegen je darmen gaat zeggen "héla hela, rommel daar eens wat minder!" dan zal er niet veel gebeuren. We hebben geen inspraak. Onze ademhaling is het énige element uit ons autonome zenuwstelsel dat we wél zelf kunnen v

"Heb je dat nu nog niet verwerkt?" Misschien kreeg jij deze beroemde uitspraak al wel eens naar je hoofd geslingerd. Nee natuurlijk heb je dat nog niet verwerkt, je bent 'den Ivarem' niet he! Je bent geen verbrandingsoven die elk verdriet of trauma vermaalt en verbrandt tot er niks meer van overblijft. Trauma en verdriet is ook niet iets wat je opbergt in een doosje en dat op zolder zet. Traumaheling gaat niet over verwerken. Het gaat over verzorgen, doorvoelen, aankijken, om