Na elke tegenslag hoe groot of klein ook sta jij recht, je klopt het vuil van je broek en je gaat weer door. Herken je dit?
Aangeleerde overtuigingen als "ge moet u niet laten tegen houden", "er zijn ergere dingen in de wereld", "ge moet sterk zijn", "nie neutn, verder doen" ,... zijn je niet vreemd
Je valt, je staat recht, klopt het vuil van je broek en gaat weer door
Maar neem jij ooit wel eens de tijd om die broek te wassen?
En tijd voor jezelf? Om je "mentaal te wassen"? Kwestie van het even in dezelfde metafoor te zetten. Burn-on is steeds maar blijven doorgaan. Men kent niks anders meer. Blijven gaan. Altijd maar 'aan' staan. Doorgaan. Zonder rust. Zonder zelfzorg.
Of zelfs obsessief beginnen werken. Druk druk druk. Heb je het druk of bén je druk?
En dan komt er een dag dat je valt en niet meer kan opstaan. Plots merk je hoe vuil je broek met de jaren geworden is. Of hoeveel gaten er zelfs al in zitten. Die je nooit herstelde. Op dat momenteel tuimel je van je burn-on modus in een burn-out, of depressie, of zenuwinzinking,...
Was. Heel. Neem tijd. Rust. Sta wat minder 'aan'.
Voordat het licht helemaal uit gaat.
